Sertaç Kantarcı Gözüyle 

Ünlü bir Sovyet filozof şöyle der;
'Bütün ilerlemeler gericidir, şayet içinde insan yoksa...'

Koç, takımını şampiyona maçına hazırlar. Lakin final maçına az kala hastalanır. Belki de yaşamını yitirecektir. Oyuncular ve koçun çevresi tedavi için para toplamaya başlar. 50 bin dolar eksik kalır. Zaman hızla geçer, maç günü gelir.

Mutlu son 1:
Takım 50 bin doları kabul etmez, koç vefat eder. Takım eve kocaman altın kupayla döner. Koçları yoktur ama kupaları vardır.

Mutlu son 2:
Takım 50 bin doları kabul eder, koç kurtulur. Takım eve koçlarıyla döner. Ama kupaları yoktur.

Aklıma aniden geçen hafta seyrettiğim 'Cennetin Krallığı' filminden bir diyalog geldi. Filmin kahramanı, Kudüs'ü Sultan Selahattin'e teslim etmeden önce adamlarına şöyle sorar; 'Kudüs dediğiniz ne ki?'

Devam eden konuşmalardan sonra ekler; 'Kudüs'ü Kudüs yapan kalesi, taşları evleri ya da bağları değildir. Kudüs bir simgedir. Müslüman ya da Hıristiyan topraklarında kalsın, bizim için önemini asla yitirmez!

Kupa ile bu hikaye arasındaki ortak nokta, ikisi de bir simgenin somut varlığı. Kupa ister bizim takımda, ister diğerinde olsun, bizi şampiyon hissettiren 'insan' olmazsa, ne değeri olabilir ki? Kupa sadece bir simge; asıl olan hayattır.

Şehremini Lisesi ben olsaydım ne yapardım? Ben olsaydım 60 bin dolar isterdim. 50 bini doktora verir, kalanını ailesine. Neden mi; koç hastanedeyken ailesi heba olmasın diye.

Sevgi ve selamlarımla
Sertaç Kantarcı